FILTRY KOREKCYJNE
Dla oka barwa żółta i zbliżone do niej należą do najjaśniejszych, barwa niebieska wydaje się znacznie ciemniejsza, średnią jasność ma barwa czerwona. Inaczej jest z bromkiem srebra. Dla mego barwa niebieska jest jaśniejsza, barwa żółta — dość ciemna. Barwa niebieska, najsilniej działając na emulsję, daje pełne zaczernienie, co na odbitce wychodzi jako ciemnoszara plama.
Celem rozszerzenia czułości na różne barwy, występujące w naturze, dodaje się do emulsji barwniki, które potęgują wrażliwość na barwy ciepłe, tj. żółtą, czerwoną i zbliżone. W ten sposób powstały błony ortochromatyczne (dziś już wyszły z użycia) oraz panchromatyczne. Błony ortochromatyczne były uczulone przede wszystkim na barwę żółtą i w mniejszym stopniu na pomarańczową, przy jednoczesnym przytłumieniu barwy błękitnej, natomiast zupełnie me były uczulone na barwę czerwoną i zbyt słabo na pomarańczową.
Obecnie powszechnie używane błony panchromatyczne są uczulone na wszystkie barwy widzialnego widma słonecznego, ale i tu oddanie kolorów na obrazie nie pokrywa się z tym, co widzi nasze oko.
Wprawdzie błony te są wrażliwe w znacznej mierze na barwy żółtą, pomarańczową i czerwoną, jednak mimo to oddają te barwy jeszcze zbyt ciemno w stosunku do błękitu. Stosuje się więc filtr zo ty lub o zbliżonym kolorze, aby przepuszczając swobodnie barwę żółtą, pomarańczową i czerwoną przytłumił działanie niebieskiej, pozwalając na lepsze działanie na emulsję barw, przechodzących przez filtr bez ograniczeń.
Użycie filtru nie dodaje więc nowej barwy, lecz tłumi jedynie działanie niektórych, już istniejących. Na tym polega działanie filtrów korekcyjnych, mających zadanie utrzymać równowagę kolorów w czarno-białej skali negatywu.