Wybór aparatu jest, oczywiście, sprawą indywidualną, jednak trzeba stwierdzić, że lustrzanka małoobrazkowa jest bardziej wszechstronna.
Historia aparatu lustrzanego sięga zamierzchłej przeszłości. Gdy zaczęto stosować przyrząd zwany „camera obscura” do rysowania za jego pomocą obrazów z natury, bardzo prędko zorientowano się, że pionowa pozycja matowej szyby w tylnej ramie kamery utrudnia rysowanie. Toteż już w roku 1678 matematyk Johann Sturm zastosował lustro umieszczone wewnątrz kamery pod kątem 45°, które rzucało obraz na poziomo umieszczoną w górnej ścianie kamery szybę pokrytą natłuszczonym papierem.
W kilka lat później Johann Zahn (1686) zastosował do „kamery” soczewkę, a papier natłuszczony zastąpił matową szybą.
Wprowadzenie przyrządu „camera obscura” do fotografii w roku 1861 jest dziełem Thomasa Suttona; podczas wykonywania zdjęcia lustro było podnoszone przy pomocy dźwigni. W roku 1888 S. D. McKellen skonstruował lustro, które podnosiło się automatycznie w chwili zdjęcia, dzięki sprzężeniu z pewnego rodzaju migawką szczelinową. W roku 1898 W. Eatson w Londynie zbudował kamerę, dokonującą już automatycznie zdjęć przez naciśnięcie spustu migawki szczelinowej Thornton Pickard, regulowanej od 1/20 s do 1/1000 s i sprzężonej z lustrem.
Wszystkie te aparaty były oczywiście duże, używano bowiem płyt szklanych i dopiero wprowadzenie przez George Eastman aparatów składanych na błonę zwojową (1895), dających obrazy o wymiarach 1,5 X 2 cale (ok. 4—5 cm), otworzyło drogę do miniaturyzacji również i aparatu lustrzanego. Po przełomowym ulepszeniu Eastmana aparaty lustrzane budowane były na ogół w formatach 9 X 12 cm. Wyposażone były ponadto w migawki szczelinowe i w obiektywy, przeważnie w oprawie ślimakowej, pozwalające na nastawianie na ostro (czasem z czołówką z mieszkiem na prowadnicach). Ramę matówkową można było -obracać tak, że format zdjęć mógł być poziomy lub pionowy.
Potem zaczęto używać aparatów lustrzanych, składanych w ten sposób, że lustro przesuwało się ku górze. Aparat był dzięki temu po złożeniu płaski, ale za to podwójnie wysoki. Modele te wyrabiane, jak i poprzednie (skrzynka drewniana), przez fabryki Goltz Breutmann w Dreźnie (aparaty Mentor) lub fabrykę Ica (potem Zeiss Ikon) również w Dreźnie, Ihagee w Dreźnie i wiele innych cieszyły się dużą popularnością (format zdjęcia 9 X 12 cm, 13 X X 18 cm, następnie zaś i 6 X 9 cm).
Pojawienie się fotografii małoobrazkowej (aparat Leica konstrukcji Oskara Barnacka z fabryki Leitz w Wetzlarze) dało impuls do konstruowania również i małoobrazkowych lustrzanek. Wprawdzie już w roku 1921 fabryka Voigtlander w Brunszwiku zbudowała aparat w rodzaju małoobrazkowej lustrzanki (Voigtlander Kleinbildspiegel) na format zdjęcia 4,5 X 6 cm, ale aż po lata trzydzieste dominował format 9 X 12 cm.
Podobnie jak Leica była prototypem aparatów małoobrazkowych z dalmierzem, tak Kine-Exakta fabryki Ihagee w Dreźnie zapoczątkowała w roku 1936 serię lustrzanek małoobrazkowych na błonę perforowaną 35 mm. Stopniowo ulepszano konstrukcję tych aparatów. Zamiast matówki, na której trudno było ocenić mały obrazek, zastosowano soczewki o dolnej matowej powierzchni, następnie zaś soczewki Fresnela. W środek matówki wbudowano lupę nastawczą, potem zaś krążek mikropryzmatu. Wprowadzenie pryzmatu pentagonalnego usunęło główną chyba wadę poprzednich lustrzanek: trudność fotografowania w formacie pionowym (konieczność patrzenia we wziernik matówkowy z boku). Ponadto dodano wymienne obiektywy, wbudowano światłomierz sprzężony z systemem migawka-przysłona, a wreszcie skonstruowano automatyczną przysłonę, usuwając drugą podstawową wadę poprzednich lustrzanek, a mianowicie korygowanie przysłony przed samym momentem zdjęcia oraz, jako bodaj ostatnie udoskonalenie, pomiar naświetlenia przez obiektyw metodą integracyjną, punktową lub kombinowaną.
Wyposażenie lustrzanki małoobrazkowej stawało się coraz bogatsze: urządzenia do makrofotografii, reprodukcji, mikrofotografii, systemy pierścieni pośrednich do obiektywów, silniczki do szybkiego przesuwu błony, wymienne magazyny na błonę i wiele innych.
Lustrzanka małoobrazkowa stała się najbardziej uniwersalnym aparatem i zdystansowała dziś zarówno aparat z dalmierzem, jak i inne typy aparatów w większych formatach.