Rysunek. Migawka centralna (sektorowa Synchro-Compur).
Migawka centralna (rysunek) stosowana jest przede wszystkim przy aparatach o pełnej automatyce czasu naświetlania (z dalmierzem i bez).
W lustrzankach jednoobiektywowych stosowana jest precyzyjna, wielosektorowa migawka centralna typu Compur, Prontor lub Prestor.
Kilka sektorów (zwykle 3 lub 4 wycinki różnych kształtów wykonane z bardzo cienkiego, lekkiego i twardego kauczuku lub stali) łączy się układem sprężyn, dźwigni i kółek zębatych, pozwalających na bardzo szybkie ruchy tych sektorów od środka i ku środkowi oraz precyzyjne regulowanie czasu naświetlania.
Migawki te działają bardzo dokładnie. Badania szybkości migawki Compur wykazały, że przeciętne odchylenia od podanych na oprawie szybkości nie przekraczają 5%.
Migawki typu Compur, Prontor i Prestor, wyrabiane przez przodujące fabryki całego świata pod różnymi nazwami, są wbudowane w nowoczesne aparaty i umieszczone na ogół centralnie, tj. między obiema połówkami obiektywów.
Niektóre nowe migawki Synchro-Compur LVS są zaopatrzone w tak zwaną skalę jednolitą, łączącą w sobie czas naświetlania i przysłonę oraz w synchronizację z lampą błyskową.
Na skali początkowej z wartością ,,0” związane jest naświetlenie przy otworze względnym obiektywu 1 : 1 przez 1 sekundę. Następne wartości skali odpowiadają coraz bardziej malejącemu otworowi względnemu przy coraz bardziej rosnącym czasie naświetlania, tak że każda kombinacja wartości skali daje takie samo zaczernienie negatywu.
Urządzenie to jest stosunkowo proste. Dźwignie regulacji migawki i przysłony są zaopatrzone w zaskoki, które zapadają w zagłębienie przy każdej zmianie szybkości migawki i każdej wielkości przysłony.
Jeżeli więc ustawimy np. przysłonę 1 : 5,6 przez lekkie naniesienie dźwigni nastawczej i opuszczenie jej we właściwie wybrane miejsce, np. 1/30 s, to przy przestawieniu przysłony na 1:8, szybkość migawki automatycznie ustawi się na 1/15 s.
Szybkości migawki są tak dobrane, aby każda następna była mniej więcej dwukrotnie większa niż poprzednia, bo tylko wtedy możliwe jest ich połączenie z ustawieniem przysłony, której skala jest tak ułożona, że każda następna wymaga podwojenia czasu naświetlania. Dlatego migawki te mają następujące szybkości: B oraz 1, 1/2, 1/4, 1/8, 1/15, 1/30, 1/60, 1/125, 1/250, i 1/500 s.
Oczywiście, można również ustawiać szybkości migawki niezależnie od przysłony; sprzężenie następuje jedynie wtedy, gdy tego potrzebujemy i włączymy zaskok przysłony. Nowe migawki tych typów mają ponadto urządzenie synchronizacyjne do lamp błyskowych i elektronowych.
Wiele lustrzanek małoobrazkowych zaopatrzonych jest jednocześnie w migawki centralne i obiektywy wymienne. Aby uniknąć konieczności wyposażenia każdego obiektywu w osobną migawkę centralną wbudowaną w środek obiektywu, fabryki stosują migawki centralne, umieszczone tuż poza obiektywem na korpusie aparatu, tak że wymienne obiektywy wkłada się w przedni pierścień oprawy migawki.
Innym sposobem pokonania tych trudności jest stosowanie jednej nieruchomej tylnej połówki obiektywu, umieszczonej poza migawką centralną i wymiennych przednich członów, dających w kombinacji różne ogniskowe przy niezmiennej odległości obiektywu od płaszczyzny błony.
Migawki centralne powodują pewne — zresztą przy dużych szybkościach nieznaczne — straty jasności, wywołane stopniowym rozchylaniem się sektorów migawki (rysunek).
Rysunek. Stopniowe otwieranie się i zamykanie migawki centralnej złożonej z trzech sektorów.
Dlatego migawki centralne stosowane są przede wszystkim tam, gdzie w większości przypadków używa się czasów naświetlania nie przekraczających 1/250 s, a tylko wyjątkowo naświetla się krócej. Natomiast tam, gdzie trzeba stosować bardzo krótki czas naświetlania (ok. 1/1000 s), którego nie można uzyskać migawką sektorową, lub też gdy trzeba wykorzystać maksimum światła przechodzącego przez obiektyw, stosuje się migawki szczelinowe.
Jedną z zalet migawek centralnych jest łatwość ich synchronizowania z lampami elektronowymi. Migawki te naświetlają od razu całą powierzchnię błony (w przeciwieństwie do migawek szczelinowych, które naświetlają błonę stopniowo), co ułatwia ich synchronizację z błyskiem trwającym zwykle od 1/1000 s do 1/5000 s. Błysk daje się synchronizować z migawką szczelinową jedynie dla takich szybkości, przy których szczelina równa się całej powierzchni błony (zwykle od 1/30 s — 1/125 s, zależnie od kombinacji).
Utrudnia to zwłaszcza pracę fotoreporterom, którzy również przy zdjęciach w pełnym blasku słońca stosują dodatkowo lampę elektronową, aby uzyskać dobry rysunek twarzy, która bez tego dodatkowego oświetlenia wychodzi sylwetkowo. A mała szybkość migawki w tych warunkach nie wystarcza, aby uzyskać nieporuszone zdjęcia.
Do uruchamiania migawki służy linka Bowdena, zwana wężykiem spustowym. Wężyk wkręcany do gniazdka spustowego migawki jest potrzebny przy naświetleniach dłuższych. Naciskając bowiem bezpośrednio spust umieszczony na migawce lub na korpusie aparatu można poruszyć aparat w czasie naświetlania i spowodować nieostrość zdjęcia nawet w przypadku, gdy aparat znajduje się na statywie. Poruszenie takie jest możliwe nawet przy naświetleniach szybkich, jak 1/250 s. Człowiek, któremu ręce nie drżą, może wykonać zdjęcie przy 1/30 s trzymając aparat w ręku. Ponadto wężyki spustowe mają zastosowanie podczas zdjęć z lampą z tzw. „otwartym błyskiem”.
Wreszcie do celów specjalnych (fotografowanie płochliwych zwierząt itd.) istnieją urządzenia spustowe, pozwalające na uruchomienie migawki ze znacznej odległości (ponad 10 metrów), oparte na zasadzie pneumatycznej o odpowiednio dłuższym wężyku.