Gdy fotografujemy przedmioty błyszczące, jak np. metal, szkło, zdjęcia fotograficzne z wysokim połyskiem (reprodukcja), w ich powierzchni odbija się całe otoczenie wraz z fotografem, aparatem fotograficznym i oczywiście źródłem światła. To ostatnie daje się najbardziej we znaki. Przykładem może tu być twarz człowieka noszącego okulary. W szkłach w momencie fotografowania odbijają się reflektory. Fotograf jest zmuszony w taki sposób ustawiać reflektory, aby ich odbicie nie było widoczne na fotografowanym przedmiocie. Łatwo to osiągnąć, gdy jest on płaski, dużo trudniej, gdy stanowi układ przestrzenny, o ścianach łamanych czy obłych, a nawet gdy jest tylko trochę pofalowany, jak np. powierzchnia starych malowideł olejnych. Fotografowanie urozmaiconych szczegółami błyszczących przedmiotów wymaga zastosowania specjalnych środków, jak na przykład tunel świetlny.
Znany jest zw. „problem łyżki”. Gdy fotografujemy ją od strony wklęsłej (rysunek 46), w jej powierzchni odbijają się przedmioty otoczenia, gdy zaś od strony wypukłej — tło deformuje jej kształt, odbijając się w niej, co powoduje pozorne zmniejszenie jej wielkości.
W niektórych przypadkach mamy możność zmniejszenia połysku przedmiotów błyszczących, odymiając je w spalinach magnezowego proszku błyskowego lub powlekając cienką warstewką wazeliny. Sposób ten likwiduje niepożądane odbicia, jednakże zniekształca fakturę przedmiotów, co zwłaszcza przy zdjęciach dokumentalnych i katalogowych jest nie wskazane. Wynik prawidłowy można uzyskać jedynie stosując tunel świetlny.