Specjalnym rodzajem oświetlenia jest światło odbite świadomie lub przypadkowo od powierzchni znajdujących się w pobliżu fotografowanego przedmiotu. Nazywamy je światłem resztkowym. Nie należy go lekceważyć. Stanowi ono bowiem ważny element oświetlenia i jest najlepszym, najnaturalniejszym dodatkowym światłem rozświetlającym. Rozjaśnia głębokie cienie w stopniu bardzo słabym, ale wystarczającym zazwyczaj do wydobycia ich szczegółów. W związku z tym zaleca się, aby ściany pracowni fotograficznej były jasne, białe. Malowanie wnętrza pracowni ciemnymi farbami jest co najmniej nieporozumieniem.
Przy oświetleniu dziennym w pokoju światło resztkowe odgrywa zasadniczą rolę, rozświetlając w słabym stopniu atramentowo czarne cienie.
Na wolnym powietrzu światło to występuje w postaci promieni odbitych od dużych, jasnych powierzchni na przykład: od białych ścian, skał, wody. Światłem resztkowym są również promienie odbite od błękitu nieba oraz od białych obłoków. Wszystko to oczywiście może mieć miejsce w dzień słoneczny, gdy promienie słońca bezpośrednio oświetlają przedmiot.
Znaczenie światła resztkowego zauważono w latach dwudziestych bieżącego stulecia, gdy przemysł zaczął produkować wysokoczułe emulsje o dużej tolerancji naświetleń. Światło resztkowe jest za słabe, aby w granicach poprawnego naświetlenia mogło reagować na emulsje małoczułe.
Wielkość ekranów powinna być regulowana w zależności od potrzeby, ponieważ obowiązują tu te same zasady stopnia rozproszenia w zależności od kąta świecenia, co przy świetle nie odbitym.
Czasem aby uzyskać oświetlenie odbite, możemy stosować zwierciadła.