Wyżej opisany już światłocień powstaje na powierzchniach matowych. Światło odbite od powierzchni półmatowych zachowuje się inaczej. Gdy powierzchnia oświetlonego przedmiotu nie jest całkowicie matowa, lecz półmatowa, mamy do czynienia z powstawaniem zjawiska światła szczytowego, zwanego również blaskiem. Jest ono następstwem odbicia źródła światła od błyszczących elementów powierzchni (rysunek 41). 
Źródło światła (rozproszonego) tworzy na powierzchni oświetlonego przedmiotu strefę światła (AB), półcienia (BC), oraz wąską strefę światła szczytowego (D). Gdybyśmy w punkcie D umieścili zwierciadło MN, równoległe do powierzchni przedmiotu w tym miejscu, to obserwując je z punktu O, widzielibyśmy w nim zwierciadlane odbicie źródła światła S. Rysunek 42 przedstawia wykres jasności przedmiotu, na którego powierzchni powstało światło szczytowe.
Zachowanie się światła szczytowego jest odmienne niż zachowanie się świetlnej czy półcienia. Gdy świetlna i półcień niezmiennie zajmują to samo położenie na przedmiocie, światło szczytowe przesuwa się po jego powierzchni w zależności od kierunku, z którego je obserwujemy. Na rysunku 43 światło szczytowe, będące odbiciem źródła światła S dla obserwatora z punktu O1, będzie widoczne w D1, zaś z punktu O2 — w D2.
Światło szczytowe uwypukla powierzchnię, podkreśla jej przestrzenność. Efekt jego występuje najwyraźniej, gdy przedmiot jest oświetlony jednym źródłem światła.
Na rysunku 44 dla obserwatora O źródła światła S1, S2, S3 tworzą światła szczytowe w D1,D2, D3. W ten sposób cała partia powierzchni MN jest równomiernie oświetlona, staje się płaską, nieplastyczną plamą. Światło szczytowe stanowi najjaśniejszy element oświetlenia. Występuje szczególnie wyraziście przy oświetleniu pod światło (rysunek 45). W związku z tym należy podkreślić, że źródła światła tylnego i tylno-bocznego, zwłaszcza przy oświetleniu żarowym, powinny być wielokrotnie słabsze od źródła światła zasadniczego.