TABELE CZASU NAŚWIETLANIA I ŚWIATŁOMIERZE.
Dobra ocena czasu naświetlania błony wymaga przede wszystkim doświadczenia fotografa oraz umiejętności korzystania z tabel czasów naświetlania lub światłomierza. Jest to potrzebne zwłaszcza w takich sytuacjach, gdzie warunki odbiegają od normalnych.
Za krótkie naświetlanie błony nie wywoła dostatecznych zmian emulsji, wskutek czego negatyw będzie niedoświetlony i tylko najjaśniejsze powierzchnie obiektu dadzą obraz. Negatyw taki charakteryzuje się brakiem rysunku (szczegółów) w cieniach (miejsca przejrzyste negatywu). Przez przedłużanie naświetlania uzyskuje się obraz ciemniejszych części obiektu, a wreszcie można tak długo naświetlać, że tylko czarne miejsca obiektu ruie wywołają niemal zmian na błonie. Negatyw taki ma wyraźny rysunek w cieniach (jasne miejsca negatywu) bez zatarcia szczegółów w światłach (ciemne miejsca negatywu). Czas jego naświetlania jest więc czasem właściwym. Jeżeli będzie się go dalej przedłużać, szare miejsca obiektu dadzą tak silne zaczernienie emulsji, że zleją się z białymi, a nawet niemal czarne płaszczyzny obiektu dadzą nieproporcjonalne zaczernienie błony. Rysunek w światłach (ciemne miejsca negatywu) zanika, a jeżeli jeszcze dalej przedłużymy czas naświetlania (np. 1000 razy), białe płaszczyzny obiektu zamiast maksimum zaczernienia na błonie wykażą „cofanie się” zaczernienia (zjawisko to nazywamy solaryzacją).
Dobra, nowoczesna błona wykazuje znaczną tolerancję na prześwietlenie, inaczej nie mogłaby przecież jednocześnie oddać poprawnie świateł i cieni na jednym negatywie i przy jednym czasie naświetlania.
Tolerancji tej nie należy jednak nadużywać, jeśli negatyw ma być poprawny, i dlatego konieczne są tabele czasu naświetlania lub światłomierze.